O babaanneydi, ben ilk kız torun.
O annem oldu, ben onun tekne kazıntısı.
O tuttu, getirdi, pişirdi yıllarca yorulmadan, üşenmeden, sakınmadan; ben yedim hikayedeki gibi sonraları başka kimsede o tadı alamadan.
O masal gibi anlattı çocukluğunu, ben uykuya daldım onun şişkocuk kollarında, mis kokulu koynunda.
O pazarlara gitti, ben kayboldum çoğunlukla.
O Kumburgaz'ı severdi, ben onun oturuşunu en tepedeki balkonda.
O her işinde bir şarkı mırıldanırdı, ben arardım onu TSM şarkılarında.
O sabahın köründe minnacık bir tomurcukla sevinçten havalara uçtuğunda, ben emindim onun deli olduğuna.
O her sabah gazetesini okurdu yan yatmış gözlüğüyle, ben akıl veremezdim onca saat neye baktığına.
O toz konduramazdı bana, anlata anlata bitiremezdi maharetlerimi, ben bilirdim
örtmeye çalıştığını kabahatlerimi.
O korur kollardı, bir bakışımdan anlardı, ben sakinleşirdim onun varlığıyla.
Bugün 12 Eylül 2012, en kıymetlim hayatta olsaydı kutlayacaktık tam 79 mumla.
Eğer cennette doğum günü varsa, "Aaaa tatlıyı sevmem ama bu pastaya bayılırım" dediğini duyar gibiyim benim güzel annem. Nurlar içinde yat!
Tekne kazıntın..
