Dur bakalım daha gençsin diyebilirsiniz. Evet, belki hala genç sayılırım. Ama hangi ara uçtu gitti 20'li yaşlarım? Çocukça kahkahalar atarken, hayatla dalgamı geçerken hangi ara tecrübelerimi paylaşacak raddeye geldim? Nasıl sığdırdım bunca sevgiyi, nefreti, acıyı, sevinci, heyecanı, korkuyu nispeten kısa ömrüme? Hem sahi, nasıl taşıdım ben onca yükü omuzlarımda? Yorulmadım mı kendi kendime yetmekten, çekip çevirmekten, böyle iyiyim demekten? Yoruldum elbet, hem de çok.
İşte bu yüzdendir bir zamanlar dalgasını geçtiğim şeyleri şimdi hayatımın ön sıralarına taşımam. Bu yüzdendir keskin köşelerimin törpülenmesi, bu yüzdendir soluklanmam, akışına bırakmam, dur bakalım demem. Hayatımda neyi, kimi, neden istediğimi bir çırpıda söyleyebiliyorken, geçmişi ardımda bırakıp ileriye doğru gözü kara bir adım atmışken vazgeçmek kaybetmektir benim için. Bu yüzdendir kestirip atmak yerine içimdeki sese kulak vermem, bu yüzdendir yılmadan, usanmadan, gurur yapmadan, oyunlar oynamadan istersek olur demem.
Kendi köşene çekilmeden, savunmaya geçmeden, yakıp yıkmadan önce..
Bir dinle.
Bir anla.
Bir soluklan.
Belli mi olur, sen aynı yollardan geçtiğinde ben çoktan gitmiş olabilirim.
Oysaki dağ gibi durmaktır bize yakışan..
Sönmeden kalmaktır aşka yakışan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder